Staal

​

Papa was electriciën, en als

kind speelde ik al met de

mooi gekleurde draadjes

die hij van z'n werk

meenam. In de loop der tijd

zijn die draadjes een

beeldend materiaal

geworden: aanvankelijk vormden zij de

tweedimensionale contourlijnen van

vrouwenfiguurtjes. Later ontwikkelt deze omtreklijn zich tot vrij in de ruimte staande, driedimensionale beelden.

​

​

ze is een blank meer
waarin geen stroming zich verroert
waar soms een rimpeling vlaagt

maar welke wind haar belaagt
ontgaat me keer op keer

speels probeer ik van het water
de diepte te herkennen
werp een steentje in om later
de golfjes weg te zien rennen

zonder dat de bodem of een vis
opwolkt, wegvlucht, geraakt is

zelfs geen waterluisjes priegelen
waar de zon zich laat weerspiegelen

soms denk ik dat ze niets méér
is dan die mooie gladde stranden
ook al is ze nog zo teer.

​

​