Hout

​

Soms valt mij een

gedachteloze beweging op,

een schijnbaar doelloos

gebaar, een afwezige blik;

ogenblikken waarop

mensen even stil vallen en

kwetsbaar zijn. Het zijn

momenten van schoonheid,

van naaktheid in de zin van

weerloos. In mijn

beeldhouwen bevries ik die voorvallen, zodat onze ogen ze langer kunnen strelen.

​

​

​

behagen voelen in jezelf dat bij vlagen
ver boven je uitstijgt;
blij en tevreden met je lichaam
dat gevormd wordt door je handen
die nu weer snel, dan weer langzaam
over je heen glijden en belanden
bij het glooien
waar je vingers vloeibaar
zich ontplooien
geolied, onvermoeibaar
tot plots
je rug zich recht
vol trots
omdat je echt
bent wat je ziet
Waar ik als een spiegel
van je geniet
en lach om je gegiechel.

​

​